Το κεφαλοχώρι της βόρειας Ιθάκης, σε απόσταση 17 χιλ. από το Βαθύ, είναι το εμπορικό κέντρο της περιοχής. Χωριό αρχοντικό, με σπίτια καλαίσθητα, αποτελεί ιδανικό τόπο διακοπών και βάση εξορμήσεων μια και συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα.

Στην πλατεία του χωριού ο βυζαντινός ναός του Σωτήρα και το όμορφο πάρκο με την προτομή του Οδυσσέα και την αναπαράσταση του Οδυσσειακού Ανακτόρου, έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Bruno Mazzali, παρουσιάζουν μία εικόνα μοναδική και σπάνια για χωριό της Ελληνικής υπαίθρου. Σε κοντινή απόσταση και με πρόσοψη στην πλατεία δεσπόζει το Παλάτι του Τζανή, αντιπροσωπευτικό δείγμα αρχιτεκτονικής της εποχής της Αγγλοκρατίας.

Στα ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια της πλατείας, μέσα στο πράσινο των πεύκων και ευκαλύπτων, μπορείτε να δοκιμάσετε τοπικά παραδοσιακά γλυκίσματα και να γευτείτε φαγητά, που αναδεικνύουν την παραδοσιακή ιθακήσια κουζίνα. Στον ίδιο χώρο, στις 5 και 6 Αυγούστου, στην γιορτή του «Σωτήρα», γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι του νησιού, όπου όλοι, ντόπιοι και επισκέπτες, διασκεδάζουν μέχρι το πρωί.

© delas photography

Ο λόφος των Πηλικάτων, βόρεια του Σταυρού, στην περιοχή που βρίσκεται το αρχαιολογικό μουσείο, είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος, λόγω της υπάρξεως λειψάνων περιτειχισμένου οικισμού πρωτοελλαδικής και μυκηναϊκής περιόδου. Στην περιοχή αυτή ήταν, κατά την άποψη του W. Heurtley, η θέση του Οδυσσειακού Ανακτόρου.

Επίνειο του Σταυρού είναι ο όρμος της Πόλης, σε απόσταση ενάμισι χιλιομέτρου από την Πλατεία, με το γραφικό αγκυροβόλιο των ψαροκάικων και την μεγάλη οργανωμένη παραλία. Εδώ, μπορεί να απολαύσει κανείς τον ίσκιο και τη δροσιά που χαρίζουν πανύψηλα δέντρα, κυρίως πεύκα, λεύκες και κυπαρίσσια, τα οποία φτάνουν ως την άκρη της θάλασσας.

Ο όρμος πήρε το όνομά του από τον αρχαίο οικισμό, που βρίσκεται βυθισμένος στα νερά του. Είναι πιθανόν να πρόκειται για την Ιερουσαλήμ, την οποία αναφέρει η Άννα Κομνηνή στο έργο της «Αλεξιάς», και καταποντίστηκε μετά από ισχυρό σεισμό το 967 μ.Χ.. Στη βορινή πλευρά του κόλπου, υπάρχουν υπολείμματα της κατεστραμμένης σπηλιάς του Λοΐζου, η οποία –πιθανότατα από το 2500 π.Χ. σίγουρα όμως από την Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι και τους Ρωμαϊκούς χρόνους– χρησίμευε ως τέμενος. Αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι εκεί λατρεύονταν ο Οδυσσέας, του οποίου το όνομα βρίσκεται στο περίφημο εκείνο όστρακο από γυναικεία πήλινη μάσκα του 2ου αι. π.Χ., με την επιγραφή: «ΕΥΧΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙ».

  • Ελληνικά
  • EN
  • Italiano
MENOY